Λευκό - Χαν Γκανγκ

Στο συγκλονιστικό βιβλίο ''Λευκό'', η βραβευμένη με Νόμπελ Λογοτεχνίας συγγραφέας Χαν Γκανγκ αναμετριέται με το προσωπικό της παρελθόν. Καθώς διαμένει σε μια ευρωπαϊκή πόλη στιγματισμένη από τον πόλεμο και τον θάνατο, ζωντανεύει μέσα της μια βαθιά οικογενειακή τραγωδία: ο θάνατος της μεγάλης της αδελφής, που έζησε μόλις δύο ώρες μετά τη γέννησή της.

Μέσα από ένα θραυσματικό, σχεδόν ποιητικό ύφος, η Χαν Γκανγκ δημιουργεί μια σειρά από λευκές εικόνες —ένα σάβανο, το γάλα που δεν ήπιε το νεογέννητο, τις νιφάδες του χειμώνα— που συνθέτουν έναν λυρικό στοχασμό πάνω στην απώλεια, τη μητρότητα και την ανθρώπινη επιμονή στη ζωή.

Κύρια Θέματα του Βιβλίου

• Πένθος και μετατραυματική μνήμη
• Το λευκό ως σύμβολο καθαρότητας, κενού και θανάτου
• Η λογοτεχνία ως πράξη αναγέννησης και τιμής
• Η αυτοβιογραφία σε ποιητική, υπαινικτική γραφή
• Η σχέση αδελφής-απόντος και η αναμέτρηση με την απουσία

Γιατί να διαβάσετε το βιβλίο της Χαν Γκανγκ

• Επειδή είναι ένα σπάνιο παράδειγμα λυρικής πρόζας με υπαρξιακή δύναμη
• Για τη μοναδική φωνή της Χαν Γκανγκ που αγγίζει τα όρια ποίησης και πρόζας
• Για την οικουμενικότητα του θέματος του πένθους και της απώλειας
• Επειδή καταφέρνει να μιλήσει βαθιά και ήσυχα σε κάθε αναγνώστη
• Για την αισθητική του λευκού και τη μεταμόρφωσή του σε λογοτεχνική εμπειρία

Το βιβλίο ''Λευκό'' είναι ένα ιδιαίτερο έργο για την απώλεια, την αναζήτηση της ταυτότητας και τη συμφιλίωση με το παρελθόν. Η Χαν Γκανγκ, με την απλότητα της αφήγησης και τη δύναμη της σιωπής, μας καλεί να αναλογιστούμε την παρουσία μέσα στην απουσία, τη ζωή που δεν έζησε αλλά μας διαμορφώνει. Ένα βιβλίο που δεν διαβάζεται απλώς, αλλά βιώνεται.

Αν είχες ζήσει εσύ,

εγώ δεν θα υπήρχα.

Αν ζω εγώ, πάει να πει

πως εσύ δεν μπορείς να υπάρξεις.

Μόνο για λίγο, φευγαλέα, σ’ εκείνο

το γαλαζωπό κενό ανάμεσα στο φως

και το σκοτάδι, μπορούμε να

διακρίνουμε η μια την άλλη.

«Όταν γράφω, χρησιμοποιώ το σώμα μου. Χρησιμοποιώ όλα τα αισθητηριακά ερεθίσματα της όρασης, της ακοής, της όσφρησης, της γεύσης, νιώθω την τρυφερότητα και τη θερμότητα, το κρύο και τον πόνο, αφουγκράζομαι τους χτύπους της καρδιάς μου, παρατηρώ την ανάγκη του οργανισμού μου για τροφή και νερό, τον τρόπο που περπατάω ή τρέχω, την αίσθηση του αέρα, της βροχής ή των νιφάδων του χιονιού πάνω στο δέρμα μου, την αίσθηση ενός χεριού μες στο δικό μου. Καθετί που ζωηρά προσλαμβάνω ως θνητό ον που το αίμα κυλάει στις φλέβες του, προσπαθώ να το ενσταλάζω στις φράσεις μου».Χαν Γκανγκ