Νέα Ιερουσαλήμ - Πέκιτς Μπορισλάβ

Εκδόσεις Καστανιώτης - Νέα Ιερουσαλήμ - Πέκιτς Μπορισλάβ

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Αυτό το «γοτθικό χρονικό» αποτελείται από διηγήματα που, οργανικά δεμένα καθώς είναι μεταξύ τους, διαπερνούν τον χώρο και τον χρόνο. Το πρώτο διαδραματίζεται όταν η επιδημία της πανούκλας, του λεγόμενου «μαύρου θανάτου», πλήττει το Βυζάντιο. Το δεύτερο περιλαμβάνει κυνήγι μαγισσών και γεγονότα που σχετίζονται με τον εμφύλιο πόλεμο της Αγγλίας. Το τρίτο εξελίσσεται κατά τη διάρκεια της Τρομοκρατίας, μετά τη Γαλλική Επανάσταση, ενώ το τέταρτο, το πιο κοντινό στη δική μας εποχή, μας μεταφέρει στο μεταπολεμικό Βελιγράδι. Το πέμπτο συνιστά μια προβολή στο απώτατο μέλλον, όπου ο αφηγητής, ένας ιδιότυπος αρχαιολόγος, οδηγείται σε ορισμένες φοβερές ανακαλύψεις. Κάθε διήγημα έχει στον πυρήνα του ένα από τα πέντε στοιχεία της φύσης: Φωτιά, Γη, Νερό, Αέρας, Μέταλλο. Όλα μαζί διερευνούν την πεμπτουσία της ζωής. Κοινός τους άξονας είναι η βαθιά απογοήτευση για το πεπρωμένο του ανθρώπου, που δεν βρίσκει ικανοποιητικές απαντήσεις στα θεμελιώδη ερωτήματα της ύπαρξής του. Το βιβλίο δημιουργεί μια πανοραμική εικόνα της ανθρωπότητας και εκφράζει την οπτική του συγγραφέα πάνω στην ιστορία της, στην οποία πάντοτε θα επικρατούν η αδυναμία, η ακατανοησία και η ανοησία.
«Ο Μπόρισλαβ Πέκιτς είναι ο Μπαχ της σερβικής λογοτεχνίας».
Ντράγκαν Βέλικιτς

«Αναλογιζόμενοι το ιστορικό εύρος που καλύπτουν τα διηγήματα της Νέας Ιερουσαλήμ (σαν ένα τόξο που ξεκινάει από τον πρώιμο Μεσαίωνα και φτάνει μέχρι το μακρινό, δυστοπικό μέλλον), θα λέγαμε ότι το συγκεκριμένο “χρονικό” συνιστά επίσης ένα ενιαίο χρονικό του κόσμου. Στη Νέα Ιερουσαλήμ ολόκληρη η ανθρώπινη ιστορία αποτελεί πράγματι ένα γοτθικό χρονικό, μια ατέλειωτη σειρά από μυστικές και τραγικά σημαδεμένες μοίρες. Επανεξετάζοντας και δημιουργικά αναβαθμίζοντας κάποια χαρακτηριστικά του διηγήματος, είδους που συνειδητά επέλεξε σε τούτο το βιβλίο, ο Μπόρισλαβ Πέκιτς το μπόλιασε με νόημα για το οποίο μπορούμε να πούμε ότι ανήκει εξίσου σε όλους εμάς, ότι είναι οικουμενικό. Κι όταν μιλάμε για οικουμενικό, μιλάμε για αυθεντική, για την πιο υψηλή τέχνη».
Μιχάηλο Πάντιτς