Οι κόρες του Νικόλα - Συγγραφέας:Στέλλα Λεβεντογιάννη-Χάρβι - Εκδόσεις:Ψυχογιός

Το book-it.gr σας προτείνει να επιλέξετε λογοτεχνικα βιβλία απο την κατηγορία των λογοτεχνικών μας βιβλιών και να επωφεληθείτε από τις απίστευτες τιμές τους.

Εκδόσεις Ψυχογιός - Οι κόρες του Νικόλα (Συγγραφέας : Στέλλα Λεβεντογιάννη-Χάρβι)

Λιγα λόγια για το βιβλίο :

Η Αλεξία, μια νεαρή δικηγόρος από τον Καναδά, φτάνει στο Διακοφτό, το χωριό του πατέρα της, αποφασισμένη να εκπληρώσει την τελευταία του επιθυμία και να βρει την ετεροθαλή αδερφή της, αυτήν που ο ίδιος ο πατέρας είχε κρατήσει μακριά της για μια ολόκληρη ζωή. Έτσι, η Αλεξία βρίσκεται σε μια χώρα που μαστίζεται από την οικονομική κρίση, σε έναν τόπο για τις συνήθειες και την κουλτούρα του οποίου δεν ξέρει τίποτα – και, σαν να μην έφταναν αυτά, καλείται να αντιμετωπίσει ένα σόι που κουβαλά αμέτρητα μυστικά. Πράγματι, η οικογένεια Σαρινόπουλου έχει σημαδευτεί σκληρά από τραγικά συμβάντα, από τον πόλεμο και από ένα στίγμα ηθικό για το οποίο το χωριό κουτσομπολεύει ακόμα. Το ταξίδι της Αλεξίας, αλλά και το ταξίδι που είχε κάνει στο χωριό κι ο μετανάστης πατέρας της είκοσι πέντε χρόνια πριν, βρίσκονται, σιγά σιγά, στη σκιά της σφαγής των Καλαβρύτων, της τραγωδίας που άλλαξε για πάντα το πεπρωμένο της οικογένειας.

Πότε με τη φωνή της Αλεξίας και πότε με τη φωνή του πατέρα της, Νικόλα, αυτό το βαθύτατα τρυφερό μυθιστόρημα διηγείται την ιστορία ενός τρομερού μυστικού που κακοφορμίζει στα σπλάχνα μιας ολόκληρης οικογένειας, ώσπου να φανερωθεί η αλήθεια που θα γιατρέψει την παμπάλαιη πληγή.

...και δυο λόγια από τη συγγραφέα

Στο βιβλίο έχετε αντλήσει στοιχεία από δικές σας εμπειρίες;

Καλή ερώτηση. Της Αλεξίας της έλειπε η οικογένειά της όλη της τη ζωή. [...] Η δική μου οικογένεια μετανάστευσε στον Καναδά όταν ήμουν έξι ετών, και αισθανόμουν σαν να μου έλειπαν οι θείες, οι θείοι και τα ξαδέλφια μου όλη μου τη ζωή. Και στους γονείς μου έλειπε η οικογένειά τους, γι' αυτό και πάντα είχαμε πολλούς καλεσμένους στα χριστουγεννιάτικα ή πασχαλινά τραπέζια. Όποιος δεν είχε σπίτι ήταν πάντα ευπρόσδεκτος στο σπίτι των γονιών μου. Πιστεύω ότι αυτό οπωσδήποτε είχε να κάνει με τη γενναιοδωρία τους, αλλά και με τη βαθιά λαχτάρα τους για μια πολυμελή οικογένεια. Όποτε γυρνάω στην Ελλάδα (παρότι δεν έζησα ποτέ εκεί), αισθάνομαι σαν να επιστρέφω σπίτι. Λατρεύω την κουλτούρα και τους ανθρώπους της.

Στο βιβλίο, η γλώσσα που χρησιμοποιεί η οικογένεια της Αλεξίας είναι χιουμοριστική, αιχμηρή, ταπεινή, σοφή, ενίοτε αλαζονική. Πώς καταφέρατε να την αποδώσετε;

Μεγάλωσα ακούγοντάς την. Έτσι μιλούσαν οι γονείς μου, έτσι μιλούσαν οι συγγενείς μου στην Ελλάδα. Λατρεύω τις φωνές, τρελαίνομαι να ακούω πώς εκφράζονται οι άνθρωποι, να βλέπω τις εκφράσεις τους και, μην καταλαβαίνοντας τι λένε, να επινοώ δικές μου ιστορίες. Με γοητεύει να προσπαθώ να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι κάνουν ό,τι κάνουν.