Τρώγοντας την ανορεξία μου - Ελισάβετ Φωτιάδου

Το βιβλίο «Τρώγοντας την Ανορεξία μου» της Ελισάβετ Φωτιάδου, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Key Books, είναι μια βαθιά ανθρώπινη και συγκινητική εξομολόγηση για τη μάχη με τη νευρική ανορεξία — μια ασθένεια που κρύβεται πίσω από τη σιωπή, την ενοχή και την ανάγκη για έλεγχο.

Η συγγραφέας αφηγείται την προσωπική της ιστορία, ξεκινώντας από τα εφηβικά της χρόνια, όταν πίστευε πως η αξία της μετρούσε σε κιλά. Η ανορεξία σταδιακά έγινε φυλακή, μέχρι που η ζωή την ανάγκασε να σταματήσει και να κοιτάξει βαθιά μέσα της. Εκεί, ανάμεσα στον φόβο και την πίστη, ανακάλυψε τη δύναμη της ελπίδας και της αγάπης για τον εαυτό της.

Με απλότητα και λυρισμό, η Φωτιάδου μάς προσκαλεί να δούμε πέρα από το σώμα και να αγγίξουμε την ψυχή — να αναγνωρίσουμε ότι η ανάρρωση δεν είναι γραμμική, αλλά γεμάτη μικρά θαύματα. Είναι ένα βιβλίο για όποιον έχει νιώσει ποτέ ανεπαρκής, μόνος ή εγκλωβισμένος στις δικές του προσδοκίες.

Κύρια Θέματα του Βιβλίου

• Η ψυχολογία της νευρικής ανορεξίας
• Η μάχη ανάμεσα στη ζωή και τον φόβο
• Η αγάπη προς τον εαυτό και η αυτοαποδοχή
• Η δύναμη της πίστης και της ελπίδας
• Η ανάρρωση ως πράξη ελευθερίας και αυτογνωσίας

Λόγοι να Επιλέξεις το Βιβλίο της Ελισάβετ Φωτιάδου

• Βασισμένο σε αληθινή ιστορία που αγγίζει και εμπνέει.
• Η Ελισάβετ Φωτιάδου γράφει με ευαισθησία, θάρρος και ειλικρίνεια.
• Ιδανικό για όσους ενδιαφέρονται για ψυχολογία, ενδοσκόπηση και προσωπική ανάπτυξη.
• Μια δυνατή μαρτυρία που βοηθά στην κατανόηση των διατροφικών διαταραχών.
• Προσεγμένη και καλαίσθητη έκδοση των Εκδόσεων Key Books.

Το «Τρώγοντας την Ανορεξία μου» είναι ένα βιβλίο θάρρους και ελπίδας, μια αφήγηση για την επανένωση με τον εαυτό και τη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής. Μια υπενθύμιση πως, ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές, η ζωή μάς καλεί να επιλέξουμε το φως.

Μήνυμα από τη συγγραφέα:

«Καμιά φορά σκέφτομαι, χωρίς να υπάρχει η μεγάλη χρονική απόσταση από τα όσα έζησα, πως σε όλη αυτή την πάρα πολύ δυσάρεστη εμπειρία με τη νευρική ανορεξία υπήρχαν και κάποια «καλά» νέα. Ναι, μπορώ να πω πως αυτή η ασθένεια με έφερε στο χείλος του γκρεμού, αλλά με έναν παράδοξο και ακατανόητο τρόπο, την ίδια στιγμή, με βοήθησε να αγαπήσω τον εαυτό μου. Να τον αποδεχτώ. Να βρω την πίστη μέσα μου, να προσευχηθώ για να γίνω καλά λίγο πριν φτάσω στον θάνατο, και να διατηρώ ακόμα αυτή την πίστη ζωντανή. Με βοήθησε να βρω ξανά τον εαυτό μου, αφού τον έχασα πρώτα αρκετές φορές. Με έκανε να έχω διαστρεβλωμένη εικόνα για τον εαυτό μου, να πιστεύω πως δεν είμαι αρκετά «άρρωστη» για να ζητήσω βοήθεια, πόσο μάλλον να τη δεχτώ. Δεν έβλεπα πως είμαι ασθενής. Πως είμαι ψυχολογικά άρρωστη και όχι απλώς μια θλιμμένη έφηβη που δεν θέλει να φάει. Πίστευα πως η εξαντλητική σωματική άσκηση με έκανε πιο υγιή — είχα φτάσει να γυμνάζομαι πέντε ώρες την ημέρα. Ήμουν η τελευταία που μπορούσε να συνειδητοποιήσει ότι νοσεί. Αλλά ήμουν η πρώτη που θα με έσωζε. Ήταν η δική μου μάχη. Εγώ απέναντι στον εαυτό μου. Αυτός είναι ο εσωτερικός πόλεμος και διχασμός της νευρικής ανορεξίας».

«Απαραίτητο βιβλίο για όποιον σταμάτησε κάποια στιγμή να αγαπάει τον εαυτό του».Στέφανος Ξενάκης