Η λεοπάρδαλη του χιονιού - Tesson Sylvain

Εκδόσεις Άγρα - Η λεοπάρδαλη του χιονιού - Tesson Sylvain

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Μια αλεπού εκτέθηκε στον ήλιο και διαγραφόταν στην κορυφογραμμή, σε μεγάλη απόσταση από εμάς. Επέστρεφε άραγε από το κυνήγι; Με το που απομάκρυνα τη ματιά μου, εξαφανίστηκε. Δεν την ξαναείδα ποτέ. Μάθημα πρώτο: Τα θηρία εμφανίζονται χωρίς να δώσουν σημάδια κι ύστερα εξαφανίζονται χωρίς να μας αφήνουν την παραμικρή ελπίδα να τα ξαναβρούμε. Πρέπει κανείς να αντιλαμβάνεται ως ευλογία την εφήμερη θέαση τους, να την τιμά σαν ιερή προσφορά. Αν κάτι προκύψει, αυτό θα είναι μόνο ανταμοιβή. Αν τίποτα δεν συμβεί, θα αδειάσουμε τη γωνιά, αποφασισμένοι να ξαναπιάσουμε το καρτέρι την επομένη. Οπότε, αν εμφανιστεί το θηρίο, θα το πανηγυρίσουμε. Υποδεχόμενοι αυτόν τον σύντροφο, του οποίου η παρουσία είναι σίγουρη, αλλά η επίσκεψη αβέβαια. Το καρτέρι είναι μια ταπεινή πίστη.

« Είχα συναντήσει τον Βανσέν Μυνιέ ένα Πάσχα, μετά την προβολή της ταινίας του για το λύκο της Αβησσυνίας. Μου είχε μιλήσει για το πόσο άπιαστα είναι τα θηρία και για αυτή την υπέρτατη αρετή : την υπομονή. Μου είχε αφηγηθεί τη ζωή του ως φωτογράφου άγριων θηρίων και είχε απαριθμήσει τις τεχνικές για το καρτέρι. Επρόκειτο για μια τέχνη εύθραυστη και διακριτική η οποία συνίστατο στο να καμουφλάρεται κανείς μέσα στη φύση προκειμένου να παραφυλάξει ένα ζώο, του οποίου την έλευση τίποτε δεν εγγυάται. Οι πιθανότητες επιστροφής με άδεια χέρια είναι μεγάλες. Τούτη η αποδοχή της αβεβαιότητας μου φαινόταν πολύ αριστοκρατική – κι ως τέτοια αμιγώς αντιμοντέρνα. […]

» Η λεοπάρδαλη του χιονιού κάνει έρωτα σε πάλλευκα τοπία. Το μήνα Φεβρουάριο μπαίνει σε οίστρο. Ζει μέσα στα κρύσταλλα, ντυμένη με γούνες. Τα αρσενικά παλεύουν, τα θηλυκά προσφέρονται, τα ζευγάρια καλούν το ένα το άλλο. Ο Μυνιέ τα είχε όλα προβλέψει : Αν θέλαμε να έχουμε κάποια πιθανότητα να την αντικρίσουμε, έπρεπε να την αναζητήσουμε μέσα στο καταχείμωνο, στα τέσσερις η πέντε χιλιάδες μέτρα υψόμετρο. Θα προσπαθούσα να αντισταθμίσω τις αντιξοότητες του χειμώνα με τη χαρά της θέασής της. […]

» ”Λεοπάρδαλη”, το όνομα ηχούσε σαν κόσμημα. Τίποτε δεν εγγυόταν κάποια συνάντηση μαζί της. Το καρτέρι είναι ένα στοίχημα : Πηγαίνοντας να συναντήσεις τα άγρια ζώα, κινδυνεύεις ν’ αποτύχεις. Ορισμένοι δεν παρεξηγούνται και βρίσκουν χαρά στην αναμονή. Αυτό απαιτεί φιλοσοφικό πνεύμα με ροπή προς την ελπίδα. Δυστυχώς δεν ήμουν τέτοιου είδους άνθρωπος. Εγώ ήθελα να δω το θηρίο, παρότι, από τάκτ, δεν ομολογούσα την αδημονία μου στον Μυνιέ.» 

• Φωτογράφος, Εξώφυλλο/εικαστικό: Vincent Munier