Ο αθάνατος Μπάρτφους - Άπελφελντ Άαρον

Εκδόσεις Άγρα - Ο αθάνατος Μπάρτφους - Άπελφελντ Άαρον

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

ΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ ΧΩΡΑ στο σύγχρονο Ισραήλ, Ο Αθάνατος Μπάρτφους είναι ίσως το πιο βαθύ και δυνατό πορτραίτο επιζώντος του Ολοκαυτώματος που γράφτηκε ποτέ.Ο Άαρον Άππελφεντ χρησιμοποιεί τις τεχνικές της παράλειψης και της έμμεσης αναφοράς, που τελειοποίησε σε αριστουργήματα όπως το Badenheim 1939 και το To the Land of the Cattails, για να αφηγηθεί την ιστορία του Μπάρτφους « του αθάνατου », όπως αινιγματικά τον αποκαλούν λόγω της εμπειρίας του στα ναζιστικά στρατόπεδα.
Πολίτης πλέον του Ισραήλ, πατέρας δύο κοριτσιών και εγκλωβισμένος σε έναν άπελπι γάμο, ο Μπάρτφους αγωνίζεται να καταπιέσει συναισθήματα και αναμνήσεις που του προκαλούν φόβο και αποστροφή, ενώ προσπαθεί να κρατήσει ζωντανή την ηρεμία, την αξιοπρέπεια και τη συμπόνια που είναι απαραίτητες για κάθε ανθρώπινο ον. Ο Αθάνατος Μπάρτφους είναι η σκληρή και αλησμόνητη σπουδή ενός ανθρώπου που έχει φτάσει στα τραγικά του όρια. 

Ο Αθάνατος Μπάρτφους είναι πολύ σκληρό βιβλίο για τους επιζώντες, το οποίο – κατηγορηματικά- μόνο όποιος μοιράστηκε την ίδια μοίρα μαζί τους, όπως ο Άππελφελντ, έχει ηθικό δικαίωμα να το γράψει. Δεν είναι σκληρό μονάχα για τον τρόπο, διόλου τιμητικό, με τον οποίο τους παρουσιάζει, αλλά και για τα ερωτήματά του : «Σάμπως ο πόλεμος μάς έκανε καλύτερους ανθρώπους;» ή «Τί κάναμε εμείς, οι επιζώντες της Σοά; Άραγε η τρομερή εμπειρία μάς άλλαξε καθόλου;»

Επέζησαν όσοι επέζησαν, αλλά δεν μπορούσαν πια να ζήσουν. Ο Μπάρτφους, ένας από αυτούς, απαιτεί από τον εαυτό του περισσότερη γενναιοδωρία. Δεν τα κατάφερε να την εκφράσει. Ας είναι αυτός ένας πρόσθετος λόγος, φίλε αναγνώστη, να είμαστε εμείς πιο γενναιόδωροι στην κρίση μας για τον βασανισμένο Μπάρτφους.

ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΙΜΕΤΡΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ

«Αυτό που έχει καταφέρει ο Άαρον Άππελφελντ στα πάνω από είκοσι μυθιστορήματά του είναι να υφάνει, σαν μια μεγάλη θεραπευτική αράχνη, το ονειρικό υφαντό των πιστών και των άπιστων […] των τυφλών που δεν είδαν τη μοίρα τους να έρχεται και εκείνων που επέζησαν και δεν σταματούν να τη βλέπουν μπροστά τους. Οι ιστορίες του δεν εισέρχονται ποτέ στο χώρο των στρατοπέδων –ό,τι συνέβη εκεί, λέει ο Άππελφελντ, είναι υπερβολικά εξωπραγματικό ακόμα και για τη λογοτεχνία–, αλλά κινούνται γύρω από αυτή τη μεγάλη, σιωπηλή, μαύρη, δυνατά μαγνητική τρύπα».

–RITA KASHNER, Τhe Washington Post Book World