Οι Συνθέτες είναι φίλοι μας - Γυφτονικολός Ηλίας

Εκδόσεις 24γράμματα - Οι Συνθέτες είναι φίλοι μας - Γυφτονικολός Ηλίας

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Εν αρχή ην ο λόγος, η αναλογία, η συμμετρία, η αρμονία λόγω κανονικών
αναλογιών, ο αρμός. Το σύμπαν ολόκληρο, υλικό και άυλο, υπακούει σε αυτές τις
λίγες λέξεις και η τέχνη είναι ο τρόπος συντονισμού με αυτές.
Ξεκινώντας από το μικρό, ώστε να στηρίξουμε και το μεγάλο, ο αρμός, η ένωση –
στον Παρθενώνα οι αρμοί είναι τόσο τέλειοι που για 2000 χρόνια ούτε ο αέρας δεν
μπόρεσε να εισχωρήσει- στη μουσική του Μότσαρτ βγάζουμε μία νότα και το οικοδόμημα καταρρέει, στη δημοτική μας ποίηση, ή την ποίηση του Σολωμού, μια λέξη να αλλάξει, αμέσως το τραγούδι πεθαίνει? η ίδια η κοινωνία πως διαλύεται, όταν υπάρχει δυσαρμονία από την οικογένεια, την πολυκατοικία μέχρι ένα χωριό ή ένα κράτος.
Ούτε στη λίμνη, ούτε στο βουνό μα ούτε στον ουρανό, δεν θα βρεις μία ίσια γραμμή, ένα μη αναμεμειγμένο χρώμα, τόνοι και ημιτόνια χρωμάτων, φως μα και σκιά σε μία
απόλυτη αρμονία, μία μουσική για τα μάτια, ο Παρθενώνας δεν έχει ούτε μία ευθεία
γραμμή, ο Μότσαρτ έχει γράψει μόνο φράσεις που κάπου σε οδηγούν, τα αγάλματα
των αρχαίων γλυπτών ή του Μιχαήλ Αγγέλου, μοιάζουν να κινούνται με μία τροχιά
της φύσης και της ταχύτητας των πλανητών η των γαλαξιών, η ζωή μία τοξωτή γραμμή από τη γέννηση ως την λήθη.
Η συμμετρία μιας συνθέσεως του Μπαχ, την καθιστά ένα τέλειο αρχιτεκτόνημα, η
αρμονία μιας συνθέσεως του Ικτίνου, την τέλεια μουσική, τα χρώματα ενός δημοτικού
ποιήματος, τον πιο όμορφο πίνακα ζωγραφικής και όλα αυτά μαζί και αδιαίρετα, τον
Λόγο, την ίδια τη Ζωή.
Ύστερα από τον λήθαργο που είχε πέσει η Δυτική Ευρώπη από την πτώση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αρχίζουν και πάλι, στα ίδια βήματα των ραψωδών και των αηδών της αρχαιότητος, οι τροβαδούροι και οι τρουβέροι να ακολουθούν το ίδιο αειθαλές μονοπάτι, διαδίδοντας γνώση μέσω της μουσικής και των ιστοριών τους. Οι πλανόδιοι
αυτοί μουσικοί αγκαλιάστηκαν από την επονομαζόμενη “βασίλισσα των τροβαδούρων’’ Ελεονόρα της Ακουιτανίας, μητέρα του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου -ο οποίος ήταν και ο ίδιος ένας εξαίρετος τροβαδούρος- συγκέντρωσε στην αυλή της Αρκετούς περιπλανώμενους μουσικούς και έτσι, κατά κάποιο τρόπο, έχουμε το πρώτο μουσικό πανεπιστήμιο της Δυτικής Ευρώπης.
Στον 17ο αιώνα και πάλι, βρισκόμαστε στα χρόνια του βασιλιά Ήλιου, Λουδοβίκου του 14ου ο οποίος ως προστάτης και λάτρης των τεχνών, υποστηρίζει τον Μολιέρο, τον ωθεί σε συνεργασία με τον σπουδαίο μουσικό Ζαν Μπατίστ Λουλί, σε μία ένωση μουσικής λόγου και χορού, ενώ ο ίδιος σαν λάτρης του χορού, μα και εξαιρετικός χορευτής, συγκεντρώνει σπουδαίους δασκάλους και ιδρύει την πρώτη ακαδημία χορού της Ευρώπης.